Naar het einde van de wereld en terug ...

In de laatste weken van onze reis hebben we nog tijd om een paar plaatsen te bezoeken waar we graag naartoe wilden. Een daarvan is Ushuaia, het einde van de wereld gelegen in Tierra del feugo.

Al liftend konden we de afstand van een klein 700km in een lange dag afleggen. Ter plaatse hebben we in een echt leuk hostel met zalig ontbijt geslapen en nadien een 2-daagse trekking gemaakt alvorens al liftend terug naar het noorden te gaan. In Tierra del feugo zijn we meegereden met een wagen die we niet snel zullen vergeten: een Porsche Cayenne! Op het moment dat we ons comfortabel in de lederen zetels zetten, vraagt de vriendin van de bestuurder aan Wendy: "Te gusta la velocidad?" (hou je van snelheid?). Waarop Wendy overtuigend "si si" antwoordt. Voor we het beseffen vertrokken we met gierende banden. Op dezelfde gravelweg waar we in het heengaan met een vrachtwagen 30 a 40 km/u reden, raasden we nu met een duizelingwekkende snelheid tot 170km/u! Dit terwijl de bestuurder regelmatig met een hand reed, het handje van zijn vriendin kuste en een gezellige babbel met haar had, terwijl af en toe enkele guanaco's (soort lama) over de weg sprongen. Na 140 km kwamen we op een asfaltweg terecht en was het al tijd om te gaan tanken."Tja, echt zuinig rijden kan je dit niet noemen." Tijdens het tanken vraagt Wendy aan de vriendin: "Wat is eigenlijk de topsnelheid van deze wagen?" Dit had ze beter niet gevraagd! 10 minuten later vlogen we met een snelheid van 232 km/u over de asfalt!!! Sneller ging niet omdat er teveel bochten waren. Zo namen we op een gegeven moment een lichte bocht tegen 190 km/u.

Na deze adrenalinekick was het tijd voor wat cultuur. Deze keer zijn we per bus een 800km naar het noorden gereden om daar de Cueva de los manos te bezoeken. Dit zijn schilderingen van handen, waarvan de oudsten dateren van 9300 jaar geleden. Heel knap!

Nadien zijn we in een zotte camping terecht gekomen die uitgebaat werd door de gepensioneerde politie agent Raoul, die volgens ons toch wel een paar vijzen kwijt was. Samen met 2 andere toeristen (die trouwens alletwee enkele seizoenen in Antartica hebben gewerkt) hebben we ons geamuseerd en kapot gelachen om hem. Om even te schetsen: Raoul noemde me steeds "paus" omdat ik 5 talen kende, om te laten zien hoe fit hij nog was begon hij plots te pompen als een bezetene, smeet hij zichzelf plots op de grond om zijn snelheid te bewijzen en demonstreerde hij enkele karate bewegingen. Dit allemaal op 67-jarige leeftijd! Je kan wel begrijpen dat dit een grappig zicht was!

Ondertussen zijn we in Chili. Hier nemen we morgen een ferry die door de fjorden en naar het eiland Chiloe vaart. Daarna vertrekken we richting Santiago.

Hieronder nog een paar foto's:
Al liftend in een vrachtwagen (die ene die maar tg 30 a 40 km/u reed)



Tijdens de 2-daagse trekking