Het Aconcaguaverhaal...

In Bolivie hadden we een Belgisch koppel tegengekomen die ons vertelde dat ze Aconcagua gingen beklimmen. Ze hadden ons al verlekkerd gemaakt en na veel twijfelen besliste we enkele dagen op voorhand dat we dit ook wilden doen, ondanks de veel te dure permit. (Sorry ouders, maar om jullie niet ongerust te maken, hebben we jullie hier niets over verteld.)

Voor diegenen die de berg niet kennen. Aconcagua is 6962 meter hoog: de hoogste berg van Amerika, de hoogste berg buiten de Himalaya en 1 van de 7 summits.

Bij toeval wisten we dat Kris Peeters met astmapatienten een expeditie had opgericht en rond hetzelfde tijdstip Aconcagua gaan beklimmen. Zou wel leuk zijn om met wat belgen kerstmis en nieuwjaar te vieren dachten we... .

In Mendoza huren we hierop al het nodige materiaal in een buitensportwinkel (tent, donsjassen, warmere slaapzak, donswanten, piolets en dubbel isolerende boots), want een verschil van 60 graden is niet niets!

Na wat liften zijn we uiteindelijk aan het nationaal park aangekomen. Bij aankomst, krijgt ieder een genummerde plastieke vuilzak en kakzak mee. De bedoeling is dat je vanaf base camp (4350 m) enkel je grote boodschap in de zak doet en deze van camp naar camp met je meezeult (tja ... ieder heeft zo zijn eigen favoriete bezigheden tijdens de feestdagen, he). Als je 1 van deze zakken verliest staat er een boete op van 500$. Ik kan je trouwens verzekeren dat het niet gemakkelijk is als je tegelijkertijd je grote en kleine boodschap moet doen ...

Met volle moed vertrekken we en komen we na enkele uurtjes wandelen al op het eerste camp Confluencia (3400 m) aan, nog zo fris als een hoentje. De ´rangers´ kwamen meteen bezorgd aan ons vragen: "Is alles oke?, hoe voel je je?, rust maar even uit en kom straks even langs de medical check". Dit was echt een uitzonderlijk vriendelijk ontvangst. Een beetje verder worden we in het Vlaams aangesproken door een Belgisch expeditielid en voor we het weten staat er een hele groep belgen rond ons. De uitspraak die Joris daar vervolgens ter plaatse uitfloepte tegen Kris P. en de astma´s was: "Amai er zijn hier meer Vlamingen op Aconcagua dan op het Sint-Jansplein." (niemand lachte echter, misschien snapten ze het niet?;-). Na wat gesprekken met verschillende teamleden bleek dat deze groep verre van zielige astmapatienten zijn maar wel echt een hele toffe bende is!

Die avond was het ook kerstavond. De expeditieleden gingen tot onze spijt niet echt feesten, maar we werden uitgenodigd op de party van de rangers en gidsen. Na een schrale kerstmaaltijd, namelijk paella uit een Knorr-pakje (echt niet om te eten) gingen we gekleed met onze donsjas en muts naar de ´dome´ wat verderop. Een echte kerstsfeer heerste er niet, het trok meer op een nieuwjaarsfeestje. Vooral ook omdat ze aftellen om 12u, dan is het kerstmis! We waren de enige toeristen daar en de plaatselijke dokter en vrouwelijke ranger hebben ons ´cumbia´ leren dansen. Ja, het was wel een grappig feestje.

De volgende dag trokken we verder naar base camp (4350 m). Dit was een vrij zware dag, ik had een rugzak van 20kg, Joris van 28kg en hij wandelde al met zijn gehuurde D-schoenen (echt zware plastieke botinnen). Voor mezelf hadden we nog geen D-schoenen gehuurd: "ach ja, met mijn botinnen moet dat ook wel lukken (kwestie van besparen)." Onderweg kwamen we echter een Amerikaan tegen die had getracht de top te halen en we vroegen eraan of mijn schoenen goed genoeg waren om de top te doen. Als antwoord kregen we echter: "You will loose your feet!!!" Oke, nu begon ik me wel wat ongerust te maken ...

In base camp aangekomen, zien we het Belgische koppel van in Bolivie terug. Zij komen ook al met verhalen af van: "2 dagen geleden zijn er twee met een uitgezet hoofd (oedeem) met de helicopter afgevoerd, en aja vannacht is er nog een vrouw gestorven in plaza Argentina (beetje verderop aan de andere kant van Ac)." Oke, nu begin ik me pas echt zorgen te maken! Ik zie me al met een groot hoofd terug naar beneden komen ... Is dat tijdelijk of voor altijd vraag ik me met een bang hartje af...

De bedoeling vanaf nu is eigenlijk ´acclimatiseren´. Dit doen we door een rustdag te nemen en nadien eten en materiaal te brengen naar camp 1 (5050m) en 2 (5550m), waarna we weer op base camp slapen. En als je niet weet wat te doen op een rustdag, dan wandel je nog maar eens op en neer. Telkens langs dezelfde weg. Tja, je moet je ergens mee bezig houden, he. Waar we ons verder nog mee bezig hielden op onze rustdagen is: op zoek gaan naar D-schoenen voor mij, want diej Amerikaan had me de stuipen op het lijf gejaagd met zijn uitspraak. We hebben zowat het hele camp afgezocht naar goedkope huur-boots van een porter,
Op weg naar kamp II (5500m)

maar ze vroegen 70 US dollar (de goedkoopste) voor 5 dagen (wat duurder was dan in Mendoza voor 20 dagen). Wijselijk heb ik toch maar besloten dat mijn tenen meer waard zijn dan 70$. Het grappige is dat door de zoektocht alle locals me al kenden bij naam, zo hoor je ineens als je naar een volgend camp aan het trekken bent.: "hey, Wendy" en dan denk ik wie is dat? (ben nogal slecht in mensen herkennen :-S, Joris weet dan wel meteen over wie het gaat).

Soms was het ook wel gemakkelijk om met zoveel Belgen daar te zijn. Zo had Joris opnieuw last gekregen van zijn rug en bij toeval was een van de astma´s een ostheopaat/kinesist. Dus Joris is op 4350m hoog gekraakt in een klein tentje. Dat kan niet iedereen zeggen, he?
Wat we verder nog deden op een rustdag, is rondhoren naar het weerbericht. Want de twee belangrijkste zaken die een beklimming van Ac succesvol kunnen doen verlopen zijn: goed acclimatiseren en goed weer hebben. Dus gaan we op internet het weerbericht checken (yep, er is internet op base camp). Maar blijkbaar heb je verschillende bronnen van het weerbericht en zeggen ze allen iets totaal anders. Zo zou er op 2 januari (onze geplande summitday) een sneeuwstorm komen en wil je niet op het hoogste camp zitten met je tentje. Begin januari is normaal een van de meest stabiele periodes en veel sneeuw moet je niet verwachten. Dit bleek de komende dagen echter helemaal niet te kloppen. Het huidige seizoen was blijkbaar een van de slechtse in jaren en vele expedities (oa die van Kris Peeters) hebben de top niet kunnen bereiken door de vele sneeuw en het slechte weer.

Toen we het wachten beu waren zijn we vertrokken naar camp 1 (5050m) en de volgende dag naar camp 2 (5550m). Tot hiertoe hadden we nog altijd geen last gehad van hoogteziekte en 2 januari (onze summitday) lag voor ons. Sommigen vertelden ons dat het goed weer ging worden en anderen gaven dan weer slechte weersvoorspellingen. We werden er gewoon gek van en besloten om de dag nadien naar camp 3 (5970m) te gaan en het weer af te wachten. Op camp 2 hebben we ook oudjaar gevierd. Nu ja ... "vieren" hebben we niet echt gedaan, we zijn om 21.30u gaan slapen en om 0u werden we wakker van zachte lichtflitsen wat verderop.
Toen we op camp 3 aankwamen, werden we allebei misselijk, hadden hoofdpijn en geen energie meer over (hoogteziekte). De vieze Knorr-pakjes kreeg ik echt niet meer binnen. Dus we hebben 2011 al misselijk ingezet, en dit was niet door de drank zoals anderen onder jullie misschien...

De volgende ochtend gingen we om 4u opstaan om rond 5u te vertrekken naar de top. ´s Ochtends kreeg ik al evenmin weinig binnen. Ik moest me echt verplichten om te eten en te drinken en deed hier heel langzaam over, maar ik voelde me al wel een beetje beter. Dus we vertrokken achter een groep met een gids (zo wisten we of we wel de juiste kant opgingen, want de route werd elke nacht opnieuw dichtgesneeuwd). Als het nog donker is vertrekken we met onze hoofdlamp op en volledig ingepakt in dons. Het was tussen de -15 en -20 graden en een open hemel met weinig wind. Dus geen storm en een ideale topdag!

Toch besliste ons lichaam er toen anders over. Joris werd alsmaar zwakker op de tocht naar de summit en kon ook niets meer eten of drinken. We waren al een dikke 6 u aan´t wandelen en hadden onze crampons aangedaan voor een traverse. Dit was niet echt het moment om zwak op je benen te staan! We waren al op 6600m en de top lag op nog een 4u klimmen voor ons. Na veel twijfelen, besloot Joris dat het toch beter was om terug te keren. Ik wou hem zeker niet alleen naar beneden laten gaan en we zakten samen af naar camp 3. (diegene die Joris kennen, weten dat dit een zeer moeilijke beslissing was!). Onderweg komen we nog een oudere man tegen die zuurstof toegedient krijgt en naar camp 2 gebracht moet worden te voet, want de helicopter kan maar landen op een max hoogte van 5500m.

Opnieuw aangekomen op camp 3 (5970m), zijn we eerst een uurtje in onze tent gaan bekomen en besloten hierbij dat het beter was om verder af te dalen naar camp 2, zodat onze hoofdpijn, misselijkheid en eetlust weer kon stabiliseren.

In camp 2 (5050m) komen we dan ook vermoeid aan, maar de misselijkheid en hoofdpijn vermindert ook wel. We voelen ons allebei al beter, enkel krijg ik die vieze Knorr-pakjes en mueslibars echt niet meer binnen.

Joris wil nog graag voor een tweede poging gaan binnen enkele dagen, maar ik zie dat eigenlijk niet meer zitten. Ik heb er stillekes aan genoeg van gekregen: ik wil graag terug normaal en lekker eten, warmte hebben, niet 20 keer uit de tent moeten in de sneeuw en de koude om weer te moeten gaan pissen (want je moet per dag 5 tot 7 liter drinken tegen uitdroging, een hel als je anders nog geen 2 l/dag drinkt), een lekker warm douchke nemen en ik heb tandpijn... Ik weet het, dit klinkt zielig :-D, maar ik vond dat het tijd was om aan een nieuw avontuur te beginnen.

Waar je achteraf aan denkt is, is dat ik misschien de top had kunnen halen zonder Joris en Joris misschien zonder mij (2de poging), maar we hebben er allebei voor gekozen om samen te blijven. En het belangrijkste is dat we nog allebei gezond en wel zijn terug gekomen!!

Hieronder een filmpje tijdens onze kerstmaaltijd. De gele tentjes op de achtergrond zijn deze van de Belgische expedtie.

Hieronder vind je zoals gewoonlijk nog wat meer foto´s:

Op weg naar Basecamp Plaza de Mulas










Nog steeds op weg door een woestijnachtig landschap.













Onderweg komen we tientallen "Mulas" (muilezels) tegen die bijna alle spullen van de klimmers naar het Basecamp brengt. Normaal neemt iedereen een mula voor 60kg, wij door besparingen slechts 15kg. De meeste wandelen dit stuk dus met een dagrugzak en wij maar sleuren met onze gigantische rugzak!!

Bij het Basecamp vind je wat verder "Penitentes", een rare vorm van opstaande sneeuw- en ijspieken















Voor een keer geen Knorr pakjes en zijn we samen met andere Belgen Pizza gaan eten op 4350m, mmmm... !












Onze bivakplaats op 5050m (camp I)













Op weg naar de top, deze foto is genomen op ongeveer 6200m.














Hierbij dalen we zo misselijk en slap als iets terug naar camp III op 5950m. De gele tentjes links is Camp III















De astmapatientjes - zo noemen ze zichzelf ook, is het nietwaar Bart en Steven:-) - in net iets andere omstandigheden... Lekker gezellig op een terrasje in Mendoza!