Paardjes kopen

Een paard kopen en paardrijden in Patagonië! Klonk wel "cool" vonden we! Vele mensen verklaarden ons voor zot, zowel thuis als hier. Maar eigenwijs als we zijn, gingen we er toch voor! Aangekomen in Bariloche vertrokken we richting Carlos (een gaucho die 60 km verder woont) en die we via onze correspondente Ariane aanbevolen kregen. Hij zou ons verder kunnen helpen met ons paardenplan. Enkel is het niet zo

gemakkelijk om met hem af te spreken want er is geen internet of gsm ontvangst. Maar wij ernaartoe op goed geluk! Als we daar aangekomen zijn ontdekken we dat ons Spaans toch niet zo schitterend is. We verstaan een kleine 30% van

wat deze brave man allemaal verteld. (niet zoveel dus als je van plan bent om een paard te kopen) Voor de resterende 70% interpreteren we vrij. Maar algauw komt onze redder in nood: Liv (mijn nichtje). Liv komt samen met Bob (vriend van Joris) voor 2 dagen mee paardrijden. Zo kan Liv onze tolk spelen in toch een belangrijk moment.

Hoe koop je nu een paard in Patagonië? Want dat op zich is ook al een avontuur. Wel, Carlos wist ons te vertellen dat er 2 paarden te koop zijn 7km verder aan de overkant van de rivier. Na 3

kwartier wachten op de bus die maar niet komt, krijgen we een lift van de buurman(die 3km verder woont). Met 7 man gepropt in een klein Renaultje staan we dan aan de oever van een toch wel grote rivier. 300m aan de andere kant van de rivier woont die kerel met zijn paarden. Ook hier is geen gsm-ontvangst of een bel. Door al roepend boven de stroming uit te komen en met grote stenen tegen de vangrail te slaan, poberen we de overzijde te laten ontdekken dat "er volk is". Na 10 minuten lawaai te maken komt er uiteindelijk in de verte een jeep naar de oever gereden en komen ze ons vervolgens met een roeibootje halen.... Ik kan je verzekeren dat de zenuwen door ons lijf gieren. Zo meteen moeten wij paarden gaan testen en we zijn nog maar een jaar geleden begonnen met paardrijden. Wat gaan deze ervaren gaucho´s denken van onze rijstijl?

Nadat ze het te verkopen paard gevangen (paarden lopen hier los rond in gigantisch grote velden) en opgezadeld hebben, is het aan ons. Volgens hen is dit een heel mak paard. Vol zenuwen zet ik me in het zadel en probeer voorzichtig vooruit te gaan en te sturen. Als ik wat verder uit het zicht ben probeer ik ook draf en gallop. Dat lukt tot hiertoe al goed. Nu is het Joris

zijn beurt. Ook hij vindt dat het paard goed luistert en heel rustig is. Dan komen ze met het 2de paard af. Dit is een nog jong en iets actiever paard, vertellen ze ons. Opnieuw vol zenuwen stap ik op en Carlos rijdt me deze keer voor met een ander paard. "Tiens, waarom gaat hij deze keer mee?" Nadien vraag ik of ik alleen een toertje mag doen. "Natuurlijk" zegt hij, maar nadat ik vertrokken ben, ziet Joris hem een beetje zenuwachtig rondlopen. Als ik te lang weg blijf springt hij op een paard en komt me achterna, maar hij ziet me algauw aankomen. Hij lijkt me ongerust te zijn en dit maakt me niet echt zekerder. Ik probeer een drafje en het paard achteruit te laten wandelen. Achter me hoor ik Joris roepen. "Amai ze zijn hier precies onder de indruk!" Hehe, mijn zelfvertrouwen groeit opnieuw.Ik ga nog wat in draf, galop, stoppen, ... Hij doet alles perfect wat ik zeg. Dus het lijken ons wel 2 goede paarden. Het eerste is een heel mak, ouder paard (15j) en noemt pampero. Dus ideaal voor Joris :-). Het 2de is nog maar 5 jaar en noemt Cabessa Loca vertellen ze ons, vrij vertaald ´zotte kop´. "Oei, hopelijk betekent deze naam niet te veel". We maken een deal en kopen Pampero en Cabessa Loca voor 2500 pesos in totaal (500 €). Er is enkel 1 probleem, niemand hier heeft een wit blad papier om de verkoop op te noteren... Uiteindelijk komen ze met een klein geel papiertje van 5 op 5 cm af en schrijven hier de verkoop van de paarden op. Tja, beter iets dan niets zeker? De papieren van de paarden zullen ze nadien bij Carlos brengen, want er moet nog een of andere stempel op (tot hiertoe nog altijd geen papieren gezien, maar Carlos kent hen).

We zijn dus trotse eigenaars van 2 argentijnse paarden! Maar nu nog terug naar de overkant van de rivier ... De man van de jeep rijdt ons 6 km terug langs de rivier over een zandweg. Carlos rijdt met onze 2 paarden tot dezelfde plek. We zijn nog altijd in de onwetendheid dat onze paarden zullen moeten over zwemmen. Wij dachten eerder aan een doorwaadbare plek. Niet dus! Onze pasgekochte paarden dienen dus de vrij snelstromende rivier over te zwemmen. Na wat gespetter en een zweepslag krijgen de gauchos de paarden uiteindelijk in de diepe rivier. Er is naar onze mening best wel wat stroming en we zien ze enkel met hun 2 kopjes boven water vechten tegen de stroming en ze drijven fameus af. Joris, Liv en ik staan vol zenuwen machteloos toe te kijken en hopen dat ze de overkant halen. Uitgeput klimmen ze op de oever. Oef!!! Wij in een bootje erachterna. Hopelijk hebben ze hier geen trauma van over gehouden, denk ik dan.

Carlos vertelt ons dat Pampero echt wel mager is en dat we hem beter enkele dagen laten rusten en grazen in een wei. Cabessa loca nemen we wel mee omdat hij nog jong is en beter deze 2-daagse met Liv en Bob wat went. Als we dan langs de grote baan wandelen met CL aan een touw, verschiet hij telkens er een auto voorbij gevlamd komt en rukt hij zich zelfs een keer los. "Ohoowh!" Wat hebben we nu weer gekocht? Een te mager paard dat nog eerst op krachten moet komen en een te jong dat nog geen auto´s heeft gezien en hiervan op hol slaagt! Jawadde ...

Na de stress van de paardenzoektocht

kan dan eindelijk het voorbereidingstochtje van 2dagen beginnen. Samen met Bob, Liv en Carlos vertrekken we voor een trektocht in het nationaal park Nahuel Huapi. Door de regen en sterke wind hebben we dit plan onderweg wel moeten ombuigen naar 2 keer een dagtocht. Het was kort maar deze dagen waren ruim voldoende om te ontdekken dat Cabessa Loca een zalig paardje is! In vergelijking met de manegepaarden van bij ons is dit een top paard! Okay, toch wat gerust gesteld!

Ondanks de goed verlopen 2dagen was Carlos toch nog wat ongerust dat we alleen zouden vertrekken met

Cabessa Loca. Na heel wat overleggen besluiten we uiteindelijk veiligheidshalve om eerst een week met Carlos te gaan en nadien er zelf voor een week op uit te trekken.

Het enige dat nu nog gedaan diende te worden was de nieuwe schoentjes (hoefijzers) op onze paardjes installeren. Opnieuw konden we beroep doen op onze vriend Carlos. Samen met hem hebben we dan de hoefijzers op onze paardjes gezet. Carlos doet echt enorm veel voor ons, zonder dat er zelfs iets over geld gesproken is!

Met de nieuwe schoentjes aan, vertrekken we dan voor een week met Carlos. Zijn huis is gelegen in het nationaal park zelf dus je begeeft je eigenlijk constant in een prachtige omgeving! Dat we ons nog in de Andes bevinden is duidelijk. Onze paardjes moeten hard werken! Via mini paadjes of zelfs vaak geen paadjes trekken recht door de patagonische steppe en bossen. We komen geen mens tegen, enkel herten, condors, vossen, ... . 's avonds koken we telkens gezellig op een kampvuurtje terwijl de paarden rustig rond de tent grazen. Zalig!!

Pampero (het rustige paard) had een wonde op zijn rug doordat we een door de winkel verkeerde zalf erop gesmeerd hadden. Hierdoor moest de lichste persoon, ik dus, op Pampero rijden en Joris op Cabessa Loca. Joris was in begin wat zenuwachtig maar kreeg ook al snel vertrouwen in hem. We dachten dat intussentijd de "Loca" er al af kon. Misschien iets te snel. Op een gegeven moment wil Joris zijn jas pakken op het paard en gaat hiervoor even op zijn teugels zitten. Net op dat moment verschiet CL van de jas en schiet in volle gallop voorbij mij! (mijn oud beestje "moved" geen centimeter) Ik roep op dat moment samen met Carlos dat Joris aan de teugels moet trekken om CL te doen stoppen, niet wetende dat hij op de teugels zat. Eerst zie ik de jas in het rond vliegen, na 50m de rugzak en na nogeens 50m zie ik Joris in volle gallop van het paard vallen, waarna CL vanzelf stopt. Al snel blijkt dat Joris niet erg verwond is want hij kan direct opstaan. (Het enige dat hij eraan heeft overgehouden is een klein wondje aan zijn pink.) "Ai ai, hij gaat niet meer willen paardrijden", dacht ik. Maar een beetje kwaad op het paard stapt hij terug op en vertrekken we voor de laatste kilometers naar het huis van Carlos.

Ondertussen is de wond op de rug van Pampero enkel maar verergerd en is deze ontstoken. We hadden dit al gevreesd want de laatste dagen wou Pampero niet meer verder gaan. Bovendien heeft Pampero ook nog eens last van parasieten waardoor hij niet sterker kan worden. Verder paardrijden met Pampero is dus onmogelijk. Hierdoor zullen we dus een ander paard moeten huren voor een week. Hoe we dit gaan oplossen weten we nog niet. Mogelijks zijn er paarden aan de overkant van de rivier te huur... Opnieuw avontuur dus!

Hieronder nog wat extra foto's, voor diegenen die het nog niet weten, op de foto drukken om de foto te vergroten.

Carlos is een supervriendelijke man met veel uistraling! Hem zien spelen was echt ontroerend omdat hij er enorm veel gevoel in legt.

De zonsopgang vanuit de bergen

Terwijl wij in ons tentje zitten, slaapt Carlos buiten op de paardendekens. "Het is toch nen echte gaucho!"

Het voorste paard is Pampero, het achterste is Cabessa Loca