Kayaken in Patagonie (Argentinie)

Voor jullie begint het misschien al wat afgezaagd te worden maar wij krijgen maar niet genoeg van het woord Patagonie! Het heeft voor ons een magische ondertoon, de natuur, de "puurheid". Het gaat zelfs zo ver dat we na een grote sanitaire boodschap uitspraken doen als: "Wow, Wendy, ik ben dus gewoon gaan kakken in Patagonie, stoer e!"

Na al onze trekkings, Aconcagua, met de fiets door Bolivie en tenslotte ons paardenavontuur , staat er ons nog een vervoermiddel te wachten: de kayak. We dachten oorspronkelijk dat dit vervoermiddel makkelijk te vinden zou zijn, maar niets is minder waar. Wat blijkt, je koopt hier precies makkelijker een paard dan een kayak huren. Wie had dat ooit gedacht? 5 dagen zijn we van het ene dorpje naar het andere gestuurd omdat daar telkens ´misschien´ iemand met een kayak zou zijn. Als we daar dan aankwamen was die persoon er nooit of wou deze de kayak niet verhuren zonder gids. Uiteindelijk, toen we de hoop bijna opgegevens hadden wist de eigenaarster van ons hostel in Esquel misschien toch nog iemand met een kayak. En ja hoor, we vonden Loli, een ex-nationaal adventure race kampioen (graaaaaaf!! :) die nu rafting tochten organiseerde wat verderop. Hij had voor ons nog wel ergens een dubbele zeekayak liggen die we mochten huren. Super! Omdat Wendy 3 jaar geleden in Alaska een klein trauma heeft opgelopen van wildwater en hoge golven, dienden we onze plannen te wijzigen en op zoek gaan naar een meer in plaats van de zee. Want hoe dichter het kayaken naderde, hoe minder Wendy het zag zitten. Na een lange zoektocht hebben we besloten om te kayaken in Parque national Los Alerces. Dit startpunt lag echter wel 150km noordelijker dan waar Loli met zijn kayak was. Maar opnieuw geluk, Loli kon ons voor een redelijke prijs afzetten met kayak aan ons startpunt. "Few, dat is ook weer geregeld."

Onze tocht startte in Lago Cholila. Iets boven het nationaal park. Toen we er met de jeep aankwamen stond er een stevig windje maar we hadden al genoeg tijd verloren met onze zoektocht dus begonnen we er direct aan! Na slechts 10 minuten varen bleek dat het niet zo eenvoudig was om een vaste koers aan te houden doordat de golven (van de wind) ons steeds uit onze koers duwde. Het draaien verliep ook niet zo vlot. "Damn, precies toch een verschil zo'n zeekayak met een wildwaterkano!" Na eerst wat over en weer gevloek (tja, dit hoort er bij e) zijn we naar de kant gegaan om alles wat beter te verstellen. En 15 min later waren we terug op weg, de golven schuimend over onze boeg. Nadien varen we koers richting de rivier waarin het meer stroomde. Drie kwartier later onze eerste mini stroomversnelling. Spannend, want een 6m lange zeekayak is niet zo wendbaar en heeft wel wat meer tijd nodig om te draaien! Alles gaat goed tot net op het einde. Ik merk dat het roer plots niet meer marcheert. Oke, opnieuw aan de kant! Wat blijkt na een kort onderzoek, de stok waarmee je het roer met je voeten bedient was afgebroken. "Damn, nog geen dag weg en al brokken!" Al een geluk zien we verderop een vliegvisser. Tot mijn verbazing was de visser een uiterst handige vakvrouw die ons uit de nood kon helpen met wat materiaal in haar pick up. Halfuur later, roer gerepareerd en we kunnen verder!

We hadden geen idee hoeveel km we op een dag zouden afleggen en hadden daarom een dikke week gerekend om onze uitgestippelde route af te leggen. Maar typisch voor me (en ter ergernis van Wendy), wou ik de eerste dagen zo lang mogelijk peddelen om zeker te zijn dat we er zouden geraken. Al na dag 2 blijkt dit helemaal niet nodig te zijn geweest want we legden makkelijk 20km al peddelend per dag af en zouden zo op 4 of 5 dagen in totaal al aan onze aankomst zijn. We hadden dus eigenlijk iets te veel tijd. Die tijd vulden we met langbeloofde rust in het zonnetje op verlaten strandjes (Wendy terug heel tevreden) -en om niet in Belgie uit het vliegtuig gerold te moeten worden- ook enkele wandelingen. Zo was het wel tof dat we met de kayak op plaatsen konden komen die anders niet te bereiken waren. Een wandeling in het nationaal park is niet vanzelfsprekend want tussen de oude (tot 4000jaar!) enorme bomen groeit bamboe. Dit maakt het bos volledig ondoordringbaar zonder pad. Al een geluk hadden we deze keer wel eens een goede topografische kaart (Thx, Bob) met enkele afgelegen oude padjes op. Normaal moet je hier toestemming voor vragen om deze te bewandelen, maar we waren helemaal alleen, dus "so what". De oudste bomen hebben we niet gezien maar toch was het impressionant om tussen dit nog echte wilde woud van duizendjarige bomen te lopen!

We hebben opnieuw veel geluk met het weer gehad! Bijna elke dag konden we peddelen in het zonnetje en in temperaturen van 25 graden. Super! Ik had dit deel van onze reis eigenlijk graag iets extremer gezien tot de voorlaatste dag. Toen liet de beroemde Patagonische wind zich nog eens zien. Dit bracht wel wat golven en witte schuimkopjes met zich mee. Ik moet eerlijk zijn dat ik toen wel blij was dat we niet op ons eentje zijn gaan zeekayaken. Daar zouden we echt volledig blootgesteld geweest zijn aan de krachten van de natuur en in gevaar kunnen zijn! Een kayak is toch een stuk onstabieler dan we oorspronkelijk dachten. We mogen zeggen dat we al wel wat wildwater ervaring hebben, maar peddelen in een zeekayak was toch weer helemaal anders!

We kunnen terugblikken op een mooie tocht waarin we 5 meren en 3 rivieren doorgepeddeld zijn. In totaal hebben we een dikke 100-tal km afgelegd. Elke avond hebben we ons tentje (weliswaar verdoken want wildkamperen mocht hier niet) op een verlaten strandje kunnen opstellen aan een meer of rivier en we hebben er een mooi bruin tintje bij! Ik denk dat we dus opnieuw van een geslaagd avontuur kunnen spreken!! :)

Ps: Over enkele uurtjes nemen we nog eens een bus (bah, 23uur zitten!!) om naar El Chalten (Argentinie) te gaan om daar wat te klimmen en misschien een trekking te doen. Het warme weer zal vanaf morgen dus een pak minderen want we zitten dan 1300km zuidelijker.

Hieronder vind je enkele foto's. Het was niet makkelijk om fotos te trekken omdat we beiden in dezelfde kayak zaten. Veel afwisseling is er dus niet :)







Rustig genieten van het zicht