Te paard in het magische Patagonië

Drie weken paardrijden in Patagonië... Dit was het stuk van onze reis waar ik het meeste schrik voor had! Een paard is een beest en beesten blijven onvoorspelbaar! De val van vorige week was hiervan het bewijs :). Maar na de tocht met onze gaucho had ik stiekem eigenlijk ook goesting gekregen om enkel met ons twee'tjes en onze paarden er op uit te trekken! Door het probleem met de rug van een van onze paarden, zat direct vertrekken er niet in. We moesten dus opnieuw op zoek naar een paard, deze keer om te huren ...

Vorige keer hebben we uitgelegd hoe we een paard kochten, wel huren verliep min of meer hetzelfde. Deze keer waren we alleen en omdat we de vallei ondertussen al wat kennen stelde Carlos voor dat wij eens bij alle buren gingen horen voor een paard. Tja, buren is relatief! De dichtste buur is 1.5km verder aan de overkant van een grote rivier. Zo kan je je wel voorstellen dat we enkele dagen nodig hadden om alle buren te voet of per boot af te gaan!Uiteindelijk hebben we een goed mak paard gevonden, genaamd "Pinta". Alee, goed was op basis van verklaring want we konden het paard niet zien omndat het nog ergens in de bergen stond. Maar bij gebrek aan alternatief en de goedkope huur (12euro/dag) gingen we akkoord.

Hierop pakten we alles in en maakten we ons klaar voor de grote trip. Een obstakel moesten we opnieuw overwinnen: het gehuurde paard stond aan de overkant van de rivier dus Cabeza Loca moest opnieuw zwemmen. Ook al hadden we vorige keer gezegd "NOOIT meer!". Met de hulp van Carlos en de overbuur zijn we er in geslaagd om het beestje veilig naar de overkant te brengen. Wel na 4 pogingen en uiteindelijk voortgetrokken door een motorbootje (ik hoop dat GAIA dit niet leest).

Na de frisse zwembeurt zadelen we Cabeza Loca op met 2 zadels en al ons gerief en wandelen we 3km verder om "Pinta" op te pikken en ververvolgens te vertrekken. Nu kan het avontuur echt beginnen! Tegen onze verwachtingen in hadden we beiden de eerste dagen een ongemakkelijk gevoel omdat we alleen op weg waren en verantwoordelijk waren voor de paardjes. In het begin vroegen we ons steeds af: hebben ze voldoende eten/water, moet het zadel nog harder aangetrokken worden, wat als we auto's tegenkomen enz. Over dit laatste moesten we ons eigenlijk geen zorgen maken want op de enkele (zand)wegen die we gedaan hebben, zijn we slechts 1 jeep en 1 quad tegengekomen.

Op weg zijn met paarden was een zorg, de weg vinden een tweede. Zoals gewoonlijk was er geen deftige kaart te vinden en moesten we ons met de GPS en op goed geluk orienteren. Een bijkomende moeilijkheid waren de vele campo's. Dit zijn duizende hectaren grote 'weiden' die in de bergen afgebakend zijn met een omheining. De toegang tot deze campo's ging enkel via poortjes. Waar deze omheiningen en poortjes zijn, is voor ons onbekend. Je kan dus niet zomaar van A naar B in rechte lijn door de bergen trekken. Bovendien moet je eigenlijk op voorhand toestemming vragen aan de landheer of je door zijn campo mag. Omdat we geen idee hadden waar we die toestemming moesten vragen deden we, bij een zeldzame ontmoeting met een paar locals, alsof we deze regel niet kenden. Zo gebeurde het op een dag dat we iemand op een quad tegenkwamen die ons vroeg of we toestemming hadden om hier te komen. Zijn eerstvolgende vraag was hoe we eigenlijk in de campo binnengeraakt waren omdat alle poorten op slot waren. Oeps! Wat hij niet wist is dat we soms een ietwat kapotte omheining voor even nog iets platter duwden zodat we met de paardjes erover konden... We deden alsof we hem niet begrepen en leidden hem vervolgens af met een paar andere vragen te stellen in gebrekkig spaans. We kregen dan te horen dat hij toch eerst moest bellen met de landheer (die 80km verder woont) of we door zijn campo mochten. Lijkt simpel maar er is daar geen ontvangst :). Dus spraken we af over een halfuurtje wat verder zodat hij met zijn quad naar een bepaalde bergtop kon gaan waardat er gsm ontvangst was. Toen we de man (trouwens gewapend) terugzagen meldde deze dat de landheer blijkbaar al opgepikt had dat er ergens in de buurt toeristen zouden rondrijden te paard en het was uiteindelijk geen probleem! FJOEWW!

Tijdens de tocht verjaarde Wendy. De dag begon wederom prachtig: 's morgens ontwaken met een zonnetje op de tent en zicht op de paardjes die wat verder stonden te grazen. Vervolgens gingen we op weg naar een boerderij om te vragen of we daar wat brood konden kopen. "Si claro",zei de vrouw en reikte ons een stoel en wat mate (typisch argentijnse warme drank) aan. Na een uur wachten is er nog altijd geen spoor van brood te bespeuren en zien we dat de vrouw het middagmaal begint klaar te maken. Tegelijk vraagt de man of we de paarden niet beter even afzadelen. "Oei, misschien hebben ze onze vraag verkeerd begrepen en dachten ze dat we wilden middageten... Bwa, dan blijven we ineens eten e!" Nadat de paarden afgezadeld waren en nog eens 45min later hebben we samen een lekkere stoofschotel gegeten. Na het middagmaal vroegen we vervolgens nog eens of we ook brood konden kopen. Opnieuw "Si, claro!" Maar ze moest blijkbaar nog wel even het deeg maken. We zetten ons hierop buiten op een stoel en genieten van het plattelandsleven (=niks doen). Na nog eens 2uur wachten ga ik als teken dat we stilaan willen vertrekken, de paarden halen. Hierop krijgen we de vraag "Ah, jullie blijven niet slapen?" :-) Na vriendelijk uit te leggen dat we graag nog wat kilometers willen afleggen, vertrekken we in totaal een 6uur later met een overvloed aan brood!

De eerste dagen waren wel wat onwennig maar de overige waren ondanks de hitte echt genieten. Rustig te paard 'cruisen' over de patagonische steppe, zicht over de bergen en meren enz. Zalig! Het was prachtig maar niet vanzelfsprekend want door de hitte en droogte was het een hele uitdaging om elke middag en avond water te vinden voor de paardjes. Soms waren er zelfs lichte frustraties... Ik kan je verzekeren als je een hele voormiddag aan het rijden bent in de blakke zon zonder een druppel water dat er soms wel wat spanning was :-) Maar de beloning was groot! Water in overvloed! We kwamen na 4uur non-stop rijden aan bij een meer! Zaaaaaaaaaaaaalig! Een zwemmetje, de paardjes verfrissen en drinken, veeeeeeeeeeel drinken!!

We hebben nog zoveel andere dingen meegemaakt maar kunnen onmogelijk alles vertellen. Wat we wel meermaals hoorden is dat we de eerste toeristen ooit waren die hier zelfstandig een trekking te paard gemaakt hebben. (Ow Yeah, voor zo'n uitspraken doen we het toch? :-) )

Ps: voor diegenen die zich afvragen wat we met de gekochte paarden gedaan hebben. We hebben een paard geschonken aan Carlos voor het lenen van de alle materiaal en alle hulp en het ander paard wil hij voor ons verkopen. In ruil krijgt hij de helft van de uiteindelijke verkoopprijs. Een mooie deal vonden we want zo verliezen we geen tijd met de verkoop van de paardjes...

Hieronder opnieuw wat meer foto's: (klik op foto om te vergroten)

Opnieuw een prachtige plaats om naar dromenland te vertrekken...

Wendy in Galop.

Gaucho Joris

My name is Cabeza, Cabeza Loca! Why they call me loca, I don't know...

Wendy en haar Cabeza Loca, onafscheidelijk, ik was blij dat ik af en toe ook eens wat aandacht kreeg :)

Tja, en als je dan aandacht krijgt, dan wordt ge zot e... :)

Volgens de plaatselijke gewoonte: ne siesta!