Kayaken in Patagonie (Argentinie)

Voor jullie begint het misschien al wat afgezaagd te worden maar wij krijgen maar niet genoeg van het woord Patagonie! Het heeft voor ons een magische ondertoon, de natuur, de "puurheid". Het gaat zelfs zo ver dat we na een grote sanitaire boodschap uitspraken doen als: "Wow, Wendy, ik ben dus gewoon gaan kakken in Patagonie, stoer e!"

Na al onze trekkings, Aconcagua, met de fiets door Bolivie en tenslotte ons paardenavontuur , staat er ons nog een vervoermiddel te wachten: de kayak. We dachten oorspronkelijk dat dit vervoermiddel makkelijk te vinden zou zijn, maar niets is minder waar. Wat blijkt, je koopt hier precies makkelijker een paard dan een kayak huren. Wie had dat ooit gedacht? 5 dagen zijn we van het ene dorpje naar het andere gestuurd omdat daar telkens ´misschien´ iemand met een kayak zou zijn. Als we daar dan aankwamen was die persoon er nooit of wou deze de kayak niet verhuren zonder gids. Uiteindelijk, toen we de hoop bijna opgegevens hadden wist de eigenaarster van ons hostel in Esquel misschien toch nog iemand met een kayak. En ja hoor, we vonden Loli, een ex-nationaal adventure race kampioen (graaaaaaf!! :) die nu rafting tochten organiseerde wat verderop. Hij had voor ons nog wel ergens een dubbele zeekayak liggen die we mochten huren. Super! Omdat Wendy 3 jaar geleden in Alaska een klein trauma heeft opgelopen van wildwater en hoge golven, dienden we onze plannen te wijzigen en op zoek gaan naar een meer in plaats van de zee. Want hoe dichter het kayaken naderde, hoe minder Wendy het zag zitten. Na een lange zoektocht hebben we besloten om te kayaken in Parque national Los Alerces. Dit startpunt lag echter wel 150km noordelijker dan waar Loli met zijn kayak was. Maar opnieuw geluk, Loli kon ons voor een redelijke prijs afzetten met kayak aan ons startpunt. "Few, dat is ook weer geregeld."

Onze tocht startte in Lago Cholila. Iets boven het nationaal park. Toen we er met de jeep aankwamen stond er een stevig windje maar we hadden al genoeg tijd verloren met onze zoektocht dus begonnen we er direct aan! Na slechts 10 minuten varen bleek dat het niet zo eenvoudig was om een vaste koers aan te houden doordat de golven (van de wind) ons steeds uit onze koers duwde. Het draaien verliep ook niet zo vlot. "Damn, precies toch een verschil zo'n zeekayak met een wildwaterkano!" Na eerst wat over en weer gevloek (tja, dit hoort er bij e) zijn we naar de kant gegaan om alles wat beter te verstellen. En 15 min later waren we terug op weg, de golven schuimend over onze boeg. Nadien varen we koers richting de rivier waarin het meer stroomde. Drie kwartier later onze eerste mini stroomversnelling. Spannend, want een 6m lange zeekayak is niet zo wendbaar en heeft wel wat meer tijd nodig om te draaien! Alles gaat goed tot net op het einde. Ik merk dat het roer plots niet meer marcheert. Oke, opnieuw aan de kant! Wat blijkt na een kort onderzoek, de stok waarmee je het roer met je voeten bedient was afgebroken. "Damn, nog geen dag weg en al brokken!" Al een geluk zien we verderop een vliegvisser. Tot mijn verbazing was de visser een uiterst handige vakvrouw die ons uit de nood kon helpen met wat materiaal in haar pick up. Halfuur later, roer gerepareerd en we kunnen verder!

We hadden geen idee hoeveel km we op een dag zouden afleggen en hadden daarom een dikke week gerekend om onze uitgestippelde route af te leggen. Maar typisch voor me (en ter ergernis van Wendy), wou ik de eerste dagen zo lang mogelijk peddelen om zeker te zijn dat we er zouden geraken. Al na dag 2 blijkt dit helemaal niet nodig te zijn geweest want we legden makkelijk 20km al peddelend per dag af en zouden zo op 4 of 5 dagen in totaal al aan onze aankomst zijn. We hadden dus eigenlijk iets te veel tijd. Die tijd vulden we met langbeloofde rust in het zonnetje op verlaten strandjes (Wendy terug heel tevreden) -en om niet in Belgie uit het vliegtuig gerold te moeten worden- ook enkele wandelingen. Zo was het wel tof dat we met de kayak op plaatsen konden komen die anders niet te bereiken waren. Een wandeling in het nationaal park is niet vanzelfsprekend want tussen de oude (tot 4000jaar!) enorme bomen groeit bamboe. Dit maakt het bos volledig ondoordringbaar zonder pad. Al een geluk hadden we deze keer wel eens een goede topografische kaart (Thx, Bob) met enkele afgelegen oude padjes op. Normaal moet je hier toestemming voor vragen om deze te bewandelen, maar we waren helemaal alleen, dus "so what". De oudste bomen hebben we niet gezien maar toch was het impressionant om tussen dit nog echte wilde woud van duizendjarige bomen te lopen!

We hebben opnieuw veel geluk met het weer gehad! Bijna elke dag konden we peddelen in het zonnetje en in temperaturen van 25 graden. Super! Ik had dit deel van onze reis eigenlijk graag iets extremer gezien tot de voorlaatste dag. Toen liet de beroemde Patagonische wind zich nog eens zien. Dit bracht wel wat golven en witte schuimkopjes met zich mee. Ik moet eerlijk zijn dat ik toen wel blij was dat we niet op ons eentje zijn gaan zeekayaken. Daar zouden we echt volledig blootgesteld geweest zijn aan de krachten van de natuur en in gevaar kunnen zijn! Een kayak is toch een stuk onstabieler dan we oorspronkelijk dachten. We mogen zeggen dat we al wel wat wildwater ervaring hebben, maar peddelen in een zeekayak was toch weer helemaal anders!

We kunnen terugblikken op een mooie tocht waarin we 5 meren en 3 rivieren doorgepeddeld zijn. In totaal hebben we een dikke 100-tal km afgelegd. Elke avond hebben we ons tentje (weliswaar verdoken want wildkamperen mocht hier niet) op een verlaten strandje kunnen opstellen aan een meer of rivier en we hebben er een mooi bruin tintje bij! Ik denk dat we dus opnieuw van een geslaagd avontuur kunnen spreken!! :)

Ps: Over enkele uurtjes nemen we nog eens een bus (bah, 23uur zitten!!) om naar El Chalten (Argentinie) te gaan om daar wat te klimmen en misschien een trekking te doen. Het warme weer zal vanaf morgen dus een pak minderen want we zitten dan 1300km zuidelijker.

Hieronder vind je enkele foto's. Het was niet makkelijk om fotos te trekken omdat we beiden in dezelfde kayak zaten. Veel afwisseling is er dus niet :)







Rustig genieten van het zicht

Verjaardagscadeau Wendy

Wendy verjaarde 5e februari tijdens onze paarden trektocht. Na heel lang zoeken achter een geschikt cadeau, herrinerde ik me dat Wendy graag eens had gaan parapenten. Een origineel cadeau dacht ik. Bij gevolg begon opnieuw een kleine zoektocht waardat we het beste eens konden gaan parapenten. Uiteindelijk zijn we hiervoor in El Bolson beland. Een vroeger hippie dorp, opnieuw ideaal voor Wendy dus :).

Nadat we met de taxi naar boven werden gereden (helemaal anders dan we verwacht hadden) kwamen we bij het startplatform aan. Even leek het allemaal niet door te gaan omdat de wind verkeerd stond maar na een uur wachten op de juiste wind konden we vertrekken. Wendy eerst en ik nadien. De vlucht duurde ongeveer een halfuurtje. Vrij kort vonden we maar ze zeiden dat dit steeds was bij de eerste vlucht omdat veel mensen hiervan misselijk worden na een tijd. Bij Wendy bleek dit inderdaad wat te kloppen :). Toen ik op de grond vroeg hoe het was, kreeg ik te horen: "ja, ik voel mij toch wa mottig zenne". Het zicht was prachtig maar toch hadden we er alletwee eigenlijk iets meer van verwacht. Maar geen getreur, we hebben er toch van genoten en nu weten we beiden wat dit is! En... na ons avontuur te fiets, te paard, met kano en te voet kunnen we nu ook een klein beetje toevoegen: te lucht :-)

Te paard in het magische Patagonië

Drie weken paardrijden in Patagonië... Dit was het stuk van onze reis waar ik het meeste schrik voor had! Een paard is een beest en beesten blijven onvoorspelbaar! De val van vorige week was hiervan het bewijs :). Maar na de tocht met onze gaucho had ik stiekem eigenlijk ook goesting gekregen om enkel met ons twee'tjes en onze paarden er op uit te trekken! Door het probleem met de rug van een van onze paarden, zat direct vertrekken er niet in. We moesten dus opnieuw op zoek naar een paard, deze keer om te huren ...

Vorige keer hebben we uitgelegd hoe we een paard kochten, wel huren verliep min of meer hetzelfde. Deze keer waren we alleen en omdat we de vallei ondertussen al wat kennen stelde Carlos voor dat wij eens bij alle buren gingen horen voor een paard. Tja, buren is relatief! De dichtste buur is 1.5km verder aan de overkant van een grote rivier. Zo kan je je wel voorstellen dat we enkele dagen nodig hadden om alle buren te voet of per boot af te gaan!Uiteindelijk hebben we een goed mak paard gevonden, genaamd "Pinta". Alee, goed was op basis van verklaring want we konden het paard niet zien omndat het nog ergens in de bergen stond. Maar bij gebrek aan alternatief en de goedkope huur (12euro/dag) gingen we akkoord.

Hierop pakten we alles in en maakten we ons klaar voor de grote trip. Een obstakel moesten we opnieuw overwinnen: het gehuurde paard stond aan de overkant van de rivier dus Cabeza Loca moest opnieuw zwemmen. Ook al hadden we vorige keer gezegd "NOOIT meer!". Met de hulp van Carlos en de overbuur zijn we er in geslaagd om het beestje veilig naar de overkant te brengen. Wel na 4 pogingen en uiteindelijk voortgetrokken door een motorbootje (ik hoop dat GAIA dit niet leest).

Na de frisse zwembeurt zadelen we Cabeza Loca op met 2 zadels en al ons gerief en wandelen we 3km verder om "Pinta" op te pikken en ververvolgens te vertrekken. Nu kan het avontuur echt beginnen! Tegen onze verwachtingen in hadden we beiden de eerste dagen een ongemakkelijk gevoel omdat we alleen op weg waren en verantwoordelijk waren voor de paardjes. In het begin vroegen we ons steeds af: hebben ze voldoende eten/water, moet het zadel nog harder aangetrokken worden, wat als we auto's tegenkomen enz. Over dit laatste moesten we ons eigenlijk geen zorgen maken want op de enkele (zand)wegen die we gedaan hebben, zijn we slechts 1 jeep en 1 quad tegengekomen.

Op weg zijn met paarden was een zorg, de weg vinden een tweede. Zoals gewoonlijk was er geen deftige kaart te vinden en moesten we ons met de GPS en op goed geluk orienteren. Een bijkomende moeilijkheid waren de vele campo's. Dit zijn duizende hectaren grote 'weiden' die in de bergen afgebakend zijn met een omheining. De toegang tot deze campo's ging enkel via poortjes. Waar deze omheiningen en poortjes zijn, is voor ons onbekend. Je kan dus niet zomaar van A naar B in rechte lijn door de bergen trekken. Bovendien moet je eigenlijk op voorhand toestemming vragen aan de landheer of je door zijn campo mag. Omdat we geen idee hadden waar we die toestemming moesten vragen deden we, bij een zeldzame ontmoeting met een paar locals, alsof we deze regel niet kenden. Zo gebeurde het op een dag dat we iemand op een quad tegenkwamen die ons vroeg of we toestemming hadden om hier te komen. Zijn eerstvolgende vraag was hoe we eigenlijk in de campo binnengeraakt waren omdat alle poorten op slot waren. Oeps! Wat hij niet wist is dat we soms een ietwat kapotte omheining voor even nog iets platter duwden zodat we met de paardjes erover konden... We deden alsof we hem niet begrepen en leidden hem vervolgens af met een paar andere vragen te stellen in gebrekkig spaans. We kregen dan te horen dat hij toch eerst moest bellen met de landheer (die 80km verder woont) of we door zijn campo mochten. Lijkt simpel maar er is daar geen ontvangst :). Dus spraken we af over een halfuurtje wat verder zodat hij met zijn quad naar een bepaalde bergtop kon gaan waardat er gsm ontvangst was. Toen we de man (trouwens gewapend) terugzagen meldde deze dat de landheer blijkbaar al opgepikt had dat er ergens in de buurt toeristen zouden rondrijden te paard en het was uiteindelijk geen probleem! FJOEWW!

Tijdens de tocht verjaarde Wendy. De dag begon wederom prachtig: 's morgens ontwaken met een zonnetje op de tent en zicht op de paardjes die wat verder stonden te grazen. Vervolgens gingen we op weg naar een boerderij om te vragen of we daar wat brood konden kopen. "Si claro",zei de vrouw en reikte ons een stoel en wat mate (typisch argentijnse warme drank) aan. Na een uur wachten is er nog altijd geen spoor van brood te bespeuren en zien we dat de vrouw het middagmaal begint klaar te maken. Tegelijk vraagt de man of we de paarden niet beter even afzadelen. "Oei, misschien hebben ze onze vraag verkeerd begrepen en dachten ze dat we wilden middageten... Bwa, dan blijven we ineens eten e!" Nadat de paarden afgezadeld waren en nog eens 45min later hebben we samen een lekkere stoofschotel gegeten. Na het middagmaal vroegen we vervolgens nog eens of we ook brood konden kopen. Opnieuw "Si, claro!" Maar ze moest blijkbaar nog wel even het deeg maken. We zetten ons hierop buiten op een stoel en genieten van het plattelandsleven (=niks doen). Na nog eens 2uur wachten ga ik als teken dat we stilaan willen vertrekken, de paarden halen. Hierop krijgen we de vraag "Ah, jullie blijven niet slapen?" :-) Na vriendelijk uit te leggen dat we graag nog wat kilometers willen afleggen, vertrekken we in totaal een 6uur later met een overvloed aan brood!

De eerste dagen waren wel wat onwennig maar de overige waren ondanks de hitte echt genieten. Rustig te paard 'cruisen' over de patagonische steppe, zicht over de bergen en meren enz. Zalig! Het was prachtig maar niet vanzelfsprekend want door de hitte en droogte was het een hele uitdaging om elke middag en avond water te vinden voor de paardjes. Soms waren er zelfs lichte frustraties... Ik kan je verzekeren als je een hele voormiddag aan het rijden bent in de blakke zon zonder een druppel water dat er soms wel wat spanning was :-) Maar de beloning was groot! Water in overvloed! We kwamen na 4uur non-stop rijden aan bij een meer! Zaaaaaaaaaaaaalig! Een zwemmetje, de paardjes verfrissen en drinken, veeeeeeeeeeel drinken!!

We hebben nog zoveel andere dingen meegemaakt maar kunnen onmogelijk alles vertellen. Wat we wel meermaals hoorden is dat we de eerste toeristen ooit waren die hier zelfstandig een trekking te paard gemaakt hebben. (Ow Yeah, voor zo'n uitspraken doen we het toch? :-) )

Ps: voor diegenen die zich afvragen wat we met de gekochte paarden gedaan hebben. We hebben een paard geschonken aan Carlos voor het lenen van de alle materiaal en alle hulp en het ander paard wil hij voor ons verkopen. In ruil krijgt hij de helft van de uiteindelijke verkoopprijs. Een mooie deal vonden we want zo verliezen we geen tijd met de verkoop van de paardjes...

Hieronder opnieuw wat meer foto's: (klik op foto om te vergroten)

Opnieuw een prachtige plaats om naar dromenland te vertrekken...

Wendy in Galop.

Gaucho Joris

My name is Cabeza, Cabeza Loca! Why they call me loca, I don't know...

Wendy en haar Cabeza Loca, onafscheidelijk, ik was blij dat ik af en toe ook eens wat aandacht kreeg :)

Tja, en als je dan aandacht krijgt, dan wordt ge zot e... :)

Volgens de plaatselijke gewoonte: ne siesta!