Naar het einde van de wereld en terug ...

In de laatste weken van onze reis hebben we nog tijd om een paar plaatsen te bezoeken waar we graag naartoe wilden. Een daarvan is Ushuaia, het einde van de wereld gelegen in Tierra del feugo.

Al liftend konden we de afstand van een klein 700km in een lange dag afleggen. Ter plaatse hebben we in een echt leuk hostel met zalig ontbijt geslapen en nadien een 2-daagse trekking gemaakt alvorens al liftend terug naar het noorden te gaan. In Tierra del feugo zijn we meegereden met een wagen die we niet snel zullen vergeten: een Porsche Cayenne! Op het moment dat we ons comfortabel in de lederen zetels zetten, vraagt de vriendin van de bestuurder aan Wendy: "Te gusta la velocidad?" (hou je van snelheid?). Waarop Wendy overtuigend "si si" antwoordt. Voor we het beseffen vertrokken we met gierende banden. Op dezelfde gravelweg waar we in het heengaan met een vrachtwagen 30 a 40 km/u reden, raasden we nu met een duizelingwekkende snelheid tot 170km/u! Dit terwijl de bestuurder regelmatig met een hand reed, het handje van zijn vriendin kuste en een gezellige babbel met haar had, terwijl af en toe enkele guanaco's (soort lama) over de weg sprongen. Na 140 km kwamen we op een asfaltweg terecht en was het al tijd om te gaan tanken."Tja, echt zuinig rijden kan je dit niet noemen." Tijdens het tanken vraagt Wendy aan de vriendin: "Wat is eigenlijk de topsnelheid van deze wagen?" Dit had ze beter niet gevraagd! 10 minuten later vlogen we met een snelheid van 232 km/u over de asfalt!!! Sneller ging niet omdat er teveel bochten waren. Zo namen we op een gegeven moment een lichte bocht tegen 190 km/u.

Na deze adrenalinekick was het tijd voor wat cultuur. Deze keer zijn we per bus een 800km naar het noorden gereden om daar de Cueva de los manos te bezoeken. Dit zijn schilderingen van handen, waarvan de oudsten dateren van 9300 jaar geleden. Heel knap!

Nadien zijn we in een zotte camping terecht gekomen die uitgebaat werd door de gepensioneerde politie agent Raoul, die volgens ons toch wel een paar vijzen kwijt was. Samen met 2 andere toeristen (die trouwens alletwee enkele seizoenen in Antartica hebben gewerkt) hebben we ons geamuseerd en kapot gelachen om hem. Om even te schetsen: Raoul noemde me steeds "paus" omdat ik 5 talen kende, om te laten zien hoe fit hij nog was begon hij plots te pompen als een bezetene, smeet hij zichzelf plots op de grond om zijn snelheid te bewijzen en demonstreerde hij enkele karate bewegingen. Dit allemaal op 67-jarige leeftijd! Je kan wel begrijpen dat dit een grappig zicht was!

Ondertussen zijn we in Chili. Hier nemen we morgen een ferry die door de fjorden en naar het eiland Chiloe vaart. Daarna vertrekken we richting Santiago.

Hieronder nog een paar foto's:
Al liftend in een vrachtwagen (die ene die maar tg 30 a 40 km/u reed)



Tijdens de 2-daagse trekking

Torres del Paine (Chili)

We zijn nu een drie daagjes terug uit Torres del Paine. Volgens meerdere bronnen misschien wel het mooiste nationaal park van Zuid-Amerika. En mooi was het inderdaad! Of het echt HET mooiste nationaal park is, daar hebben we onze vragen bij, maar we hebben tijdens onze 7 dagen durende trekking opnieuw mogen genieten van een prachtige stuk natuur... Elke dag was een andere dag. De ene dag liep je door een open vlakte, de andere dag in een dicht groen bos en nog andere dagen kom je boven de boomgrens uit en wordt je getrakteerd op een fantastisch uitzicht over de glacier Grey. De Patagonische weergoden hebben al hun kanten laten zien want we hebben zowat alles gehad: smeltende sneeuw, regen en wind maar evengoed dagen zonder een zuchtje wind en een mooi zonnetje.

Momenteel zijn we na een paar liften in Punta Arena (Chili) beland. Na een paar kleinere stukjes konden we uiteindelijk een groter stuk van 180km meerijden met twee grappige gasten. Twee vijftigers in een oude vrachtwagen waarvan ene met dreads en een brug (grappig zicht). Beiden waren de hele rit geamuseerd aan het lachen. En heel de tijd naar zaken langs de kant van de weg aan het wijzen terwijl er niets te zien was om dan nadien terug in de lach te schieten. Halverwege de rit werd het ons opeens duidelijker waarom de twee zoveel plezier hadden. De co-piloot draaide zich toen om naar achter en liet ons een klein doosje zien en vroeg ons of we ook wat wilden. Ik had het meteen door maar Wendy niet en vroeg hierbij geinteresseerd: "Ah, wat is dit?". De man antwoorde met een grote lach "Marihuana" en stak vervolgens het goedje in een pijpje om dit vervolgens te delen met onze 50'er met dreads. Bij de politieposten onderweg staken ze nerveus het potje weg om dan achteraf, als alles veilig was, terug samen in de lach te schieten :-).

Wat we wel ontdekt hebben is dat we na 5maand onderweg zijn, wel stilaan wat verzadigd beginnen te raken... We hebben voor het eerst het gevoel dat we al zoveel mooie dingen gezien hebben en zo verwend geweest zijn dat we de laatste weken minder snel onder de indruk zijn... Misschien is dit het moment om tijdens onze laatste maand rustig onze tijd nemen om eerst nog even naar het uiterste zuiden te reizen. Om nadien via nog wat interessante plaatsen terug naar het Noorden te reizen richting Santiago, waardat we onze terugvlucht hebben.

Hieronder vind je zoals gewoonlijk nog wat meer foto's:

In Torres del Paine, het deel achter de gekende "W-route".




Glacier Grey





Eventjes mediteren en de benen laten rusten :-)



Een hond? Neenee, een VOS!

Busreis en El Chalten - El Calafate (Argentinie)

Om naar El chalten te gaan, gingen we het onszelf eens wat gemakkelijker maken en gewoon de bus pakken. "23 uur op de bus, amai dat gaat lang zijn, maar dan zijn we er tenminste in een dag". Alee, dat dachten we toch.
Na een half uurtje (1u snachts) rijden, stopte de bus plots en zag ik de chaufeurs naar de motor kijken en iets mompelen van "mecanico". Heel de bus was al aan het slapen, maar ik vermoedde dat er iets mis was, want na een uurtje knutselen aan de motor zag ik de 2 chauffeurs zich neerleggen op een zetel en in slaap vallen. (ik was precies de enige die wakker was en zich vragen stelden). 7 uur later en nog steeds op dezelfde plek, begonnen de reizigers stilaan wakker te worden, maar de buschauffeurs sliepen nog steeds. Ik hoorden enkelen zich afvragen of dit een normale stop was. Toen ik zei: "we staan al 7 uur stil", begonnen de vragen ook te komen, maar niemand "movede". Hierop ben ik dan maar een chauffeur gaan wakker maken en deze om uitleg gaan vragen. "Om 8.30u komt er iemand met het reserveonderdeel en dan zijn we terug weg", antwoordde hij met prut in zijn ogen. Uiteindelijk komt er iemand om 10u per taxi met het onderdeel. Even proberen, neen, dit is toch niet het juiste! Dus terug met de taxi voor ee 2de poging. Om 12 u komt het nieuwe onderdeel uiteindelijk en krijgen we 1 koffiekoek per persoon als compensatie. Een half uurtje sleutelen en weg waren we. Nog meer dan 22 u te gaan!
Alles verloopt goed tot de dag erop smorgens 7u. De bus staat opnieuw aan de kant. Deze keer zijn de reizigers wel wakker en begint iedereen spontaan wat te lachen. Maar opnieuw geen uitleg van de chauffeurs en niemand die iets durft te vragen. Toen Wendy vroeg of het hetzelfde probleem was, zei hij: "no otra problema". Ondertussen ging de chauffeur even zoeken in zijn bus en kwam toen met een soort reserveonderdeel af dat er wel helemaal anders uit zag. Na een uur trekken en sleuren aan de motor, gaf deze het op en zei hij tegen de passagiers die errond stonden: "als jullie ook eens willen proberen ... ". Dus handen uit de mouwen en jawel hoor, een half uur later startte de bus terug! De resterende afstand (160 km gravel) hebben we, om de motor niet te oververhitten, telkens enkele minuten gereden met de motor aan en dan ons laten uitbollen om opnieuw te starten en uit te bollen enz. Na zo 3u rijden konden we overstappen op een andere bus. In totaal hebben we er geen 23 u, maar meer dan 35 u erover gereden! Jaja, zo zie je maar, soms is liften toch beter!

In El chalten aangekomen was ons oorspronkelijk plan om te gaan klimmen. Dit is niet doorgegaan omdat we nergens een klimtouw konden huren en de rotsen hier niet behaakt zijn en we dus op friends en nuts zouden moeten klimmen. Iets waardat we geen ervaring mee hebben en hier oefenen is niet echt een goed idee. In de plaats daarvan zijn we een dag gaan boulderen (ik moest die klimschoentes die ik al 5mnd meesleur toch ergens gebruiken) en 4 dagen een trekking gemaakt. Het boulderen deed deugd, maar eigenlijk was ik te jalours op de mannen die het serieuse werk deden om er echt van te genieten.

Van de trekking hebben we beiden wel volledig kunnen genieten, want man wat is het hier mooi! Zeker cerro Torre, de mooiste berg die ik al ooit gezien heb! Het was een afwisselende trekking, maar spijtig genoeg wel veel volk. We zagen toen op de kaart een bepaalde route staan waarbij "guide highly recommended" bijstond. "Joepie, waarschijnlijk zal er daar minder volk zijn", dachten we.

Het enige obstakel voor deze route was een tirolienne. Dit is een kabel met een katrol aan om naar de overkant van de rivier te glijden. We hadden wel geen gordel of musketon bij, maar met wat extra touw en een gerecupereerde musketon ter plaatse hebben we een gordel gemaakt en konden we naar de overkant. (wat je als kind al niet van je pa kan leren, he, merci pa Wendy) Buiten het moeilik te vinden pad was hier niet veel "guide highly recommended" aan. Maar we waren wel van het toeristenpad af en konden onze trekking in schoonhed eindigen!

Inmiddels zijn we aangekomen in El calafate (200 km meer naar het zuiden) waardat we vandaag deberoemde Perito moreno gletsjer bezocht hebben. Morgen nemen we de bus naar Chili om daar een trekking in Torres del Paine te maken.

Hieronder opnieuw wat meer fotos (op klikken te vergroten)

Cerro Torre bij zonsopgang







Zonsopgang bij Cerro Torre

Perito Moreno