Paardjes kopen

Een paard kopen en paardrijden in Patagonië! Klonk wel "cool" vonden we! Vele mensen verklaarden ons voor zot, zowel thuis als hier. Maar eigenwijs als we zijn, gingen we er toch voor! Aangekomen in Bariloche vertrokken we richting Carlos (een gaucho die 60 km verder woont) en die we via onze correspondente Ariane aanbevolen kregen. Hij zou ons verder kunnen helpen met ons paardenplan. Enkel is het niet zo

gemakkelijk om met hem af te spreken want er is geen internet of gsm ontvangst. Maar wij ernaartoe op goed geluk! Als we daar aangekomen zijn ontdekken we dat ons Spaans toch niet zo schitterend is. We verstaan een kleine 30% van

wat deze brave man allemaal verteld. (niet zoveel dus als je van plan bent om een paard te kopen) Voor de resterende 70% interpreteren we vrij. Maar algauw komt onze redder in nood: Liv (mijn nichtje). Liv komt samen met Bob (vriend van Joris) voor 2 dagen mee paardrijden. Zo kan Liv onze tolk spelen in toch een belangrijk moment.

Hoe koop je nu een paard in Patagonië? Want dat op zich is ook al een avontuur. Wel, Carlos wist ons te vertellen dat er 2 paarden te koop zijn 7km verder aan de overkant van de rivier. Na 3

kwartier wachten op de bus die maar niet komt, krijgen we een lift van de buurman(die 3km verder woont). Met 7 man gepropt in een klein Renaultje staan we dan aan de oever van een toch wel grote rivier. 300m aan de andere kant van de rivier woont die kerel met zijn paarden. Ook hier is geen gsm-ontvangst of een bel. Door al roepend boven de stroming uit te komen en met grote stenen tegen de vangrail te slaan, poberen we de overzijde te laten ontdekken dat "er volk is". Na 10 minuten lawaai te maken komt er uiteindelijk in de verte een jeep naar de oever gereden en komen ze ons vervolgens met een roeibootje halen.... Ik kan je verzekeren dat de zenuwen door ons lijf gieren. Zo meteen moeten wij paarden gaan testen en we zijn nog maar een jaar geleden begonnen met paardrijden. Wat gaan deze ervaren gaucho´s denken van onze rijstijl?

Nadat ze het te verkopen paard gevangen (paarden lopen hier los rond in gigantisch grote velden) en opgezadeld hebben, is het aan ons. Volgens hen is dit een heel mak paard. Vol zenuwen zet ik me in het zadel en probeer voorzichtig vooruit te gaan en te sturen. Als ik wat verder uit het zicht ben probeer ik ook draf en gallop. Dat lukt tot hiertoe al goed. Nu is het Joris

zijn beurt. Ook hij vindt dat het paard goed luistert en heel rustig is. Dan komen ze met het 2de paard af. Dit is een nog jong en iets actiever paard, vertellen ze ons. Opnieuw vol zenuwen stap ik op en Carlos rijdt me deze keer voor met een ander paard. "Tiens, waarom gaat hij deze keer mee?" Nadien vraag ik of ik alleen een toertje mag doen. "Natuurlijk" zegt hij, maar nadat ik vertrokken ben, ziet Joris hem een beetje zenuwachtig rondlopen. Als ik te lang weg blijf springt hij op een paard en komt me achterna, maar hij ziet me algauw aankomen. Hij lijkt me ongerust te zijn en dit maakt me niet echt zekerder. Ik probeer een drafje en het paard achteruit te laten wandelen. Achter me hoor ik Joris roepen. "Amai ze zijn hier precies onder de indruk!" Hehe, mijn zelfvertrouwen groeit opnieuw.Ik ga nog wat in draf, galop, stoppen, ... Hij doet alles perfect wat ik zeg. Dus het lijken ons wel 2 goede paarden. Het eerste is een heel mak, ouder paard (15j) en noemt pampero. Dus ideaal voor Joris :-). Het 2de is nog maar 5 jaar en noemt Cabessa Loca vertellen ze ons, vrij vertaald ´zotte kop´. "Oei, hopelijk betekent deze naam niet te veel". We maken een deal en kopen Pampero en Cabessa Loca voor 2500 pesos in totaal (500 €). Er is enkel 1 probleem, niemand hier heeft een wit blad papier om de verkoop op te noteren... Uiteindelijk komen ze met een klein geel papiertje van 5 op 5 cm af en schrijven hier de verkoop van de paarden op. Tja, beter iets dan niets zeker? De papieren van de paarden zullen ze nadien bij Carlos brengen, want er moet nog een of andere stempel op (tot hiertoe nog altijd geen papieren gezien, maar Carlos kent hen).

We zijn dus trotse eigenaars van 2 argentijnse paarden! Maar nu nog terug naar de overkant van de rivier ... De man van de jeep rijdt ons 6 km terug langs de rivier over een zandweg. Carlos rijdt met onze 2 paarden tot dezelfde plek. We zijn nog altijd in de onwetendheid dat onze paarden zullen moeten over zwemmen. Wij dachten eerder aan een doorwaadbare plek. Niet dus! Onze pasgekochte paarden dienen dus de vrij snelstromende rivier over te zwemmen. Na wat gespetter en een zweepslag krijgen de gauchos de paarden uiteindelijk in de diepe rivier. Er is naar onze mening best wel wat stroming en we zien ze enkel met hun 2 kopjes boven water vechten tegen de stroming en ze drijven fameus af. Joris, Liv en ik staan vol zenuwen machteloos toe te kijken en hopen dat ze de overkant halen. Uitgeput klimmen ze op de oever. Oef!!! Wij in een bootje erachterna. Hopelijk hebben ze hier geen trauma van over gehouden, denk ik dan.

Carlos vertelt ons dat Pampero echt wel mager is en dat we hem beter enkele dagen laten rusten en grazen in een wei. Cabessa loca nemen we wel mee omdat hij nog jong is en beter deze 2-daagse met Liv en Bob wat went. Als we dan langs de grote baan wandelen met CL aan een touw, verschiet hij telkens er een auto voorbij gevlamd komt en rukt hij zich zelfs een keer los. "Ohoowh!" Wat hebben we nu weer gekocht? Een te mager paard dat nog eerst op krachten moet komen en een te jong dat nog geen auto´s heeft gezien en hiervan op hol slaagt! Jawadde ...

Na de stress van de paardenzoektocht

kan dan eindelijk het voorbereidingstochtje van 2dagen beginnen. Samen met Bob, Liv en Carlos vertrekken we voor een trektocht in het nationaal park Nahuel Huapi. Door de regen en sterke wind hebben we dit plan onderweg wel moeten ombuigen naar 2 keer een dagtocht. Het was kort maar deze dagen waren ruim voldoende om te ontdekken dat Cabessa Loca een zalig paardje is! In vergelijking met de manegepaarden van bij ons is dit een top paard! Okay, toch wat gerust gesteld!

Ondanks de goed verlopen 2dagen was Carlos toch nog wat ongerust dat we alleen zouden vertrekken met

Cabessa Loca. Na heel wat overleggen besluiten we uiteindelijk veiligheidshalve om eerst een week met Carlos te gaan en nadien er zelf voor een week op uit te trekken.

Het enige dat nu nog gedaan diende te worden was de nieuwe schoentjes (hoefijzers) op onze paardjes installeren. Opnieuw konden we beroep doen op onze vriend Carlos. Samen met hem hebben we dan de hoefijzers op onze paardjes gezet. Carlos doet echt enorm veel voor ons, zonder dat er zelfs iets over geld gesproken is!

Met de nieuwe schoentjes aan, vertrekken we dan voor een week met Carlos. Zijn huis is gelegen in het nationaal park zelf dus je begeeft je eigenlijk constant in een prachtige omgeving! Dat we ons nog in de Andes bevinden is duidelijk. Onze paardjes moeten hard werken! Via mini paadjes of zelfs vaak geen paadjes trekken recht door de patagonische steppe en bossen. We komen geen mens tegen, enkel herten, condors, vossen, ... . 's avonds koken we telkens gezellig op een kampvuurtje terwijl de paarden rustig rond de tent grazen. Zalig!!

Pampero (het rustige paard) had een wonde op zijn rug doordat we een door de winkel verkeerde zalf erop gesmeerd hadden. Hierdoor moest de lichste persoon, ik dus, op Pampero rijden en Joris op Cabessa Loca. Joris was in begin wat zenuwachtig maar kreeg ook al snel vertrouwen in hem. We dachten dat intussentijd de "Loca" er al af kon. Misschien iets te snel. Op een gegeven moment wil Joris zijn jas pakken op het paard en gaat hiervoor even op zijn teugels zitten. Net op dat moment verschiet CL van de jas en schiet in volle gallop voorbij mij! (mijn oud beestje "moved" geen centimeter) Ik roep op dat moment samen met Carlos dat Joris aan de teugels moet trekken om CL te doen stoppen, niet wetende dat hij op de teugels zat. Eerst zie ik de jas in het rond vliegen, na 50m de rugzak en na nogeens 50m zie ik Joris in volle gallop van het paard vallen, waarna CL vanzelf stopt. Al snel blijkt dat Joris niet erg verwond is want hij kan direct opstaan. (Het enige dat hij eraan heeft overgehouden is een klein wondje aan zijn pink.) "Ai ai, hij gaat niet meer willen paardrijden", dacht ik. Maar een beetje kwaad op het paard stapt hij terug op en vertrekken we voor de laatste kilometers naar het huis van Carlos.

Ondertussen is de wond op de rug van Pampero enkel maar verergerd en is deze ontstoken. We hadden dit al gevreesd want de laatste dagen wou Pampero niet meer verder gaan. Bovendien heeft Pampero ook nog eens last van parasieten waardoor hij niet sterker kan worden. Verder paardrijden met Pampero is dus onmogelijk. Hierdoor zullen we dus een ander paard moeten huren voor een week. Hoe we dit gaan oplossen weten we nog niet. Mogelijks zijn er paarden aan de overkant van de rivier te huur... Opnieuw avontuur dus!

Hieronder nog wat extra foto's, voor diegenen die het nog niet weten, op de foto drukken om de foto te vergroten.

Carlos is een supervriendelijke man met veel uistraling! Hem zien spelen was echt ontroerend omdat hij er enorm veel gevoel in legt.

De zonsopgang vanuit de bergen

Terwijl wij in ons tentje zitten, slaapt Carlos buiten op de paardendekens. "Het is toch nen echte gaucho!"

Het voorste paard is Pampero, het achterste is Cabessa Loca

Start van ons paardrijavontuur!

Hey Iedereen,

We zitten momenteel in de omgeving van Bariloche. Deze ietwat drukke stad is gelegen in het prachtige merengebied van Argentinie. Het is een hele afwisseling met wat we gewoon zijn, veel groen en water, enorm proper en alles verzorgd maar natuurlijk spijtig genoeg ook duurder...

In Bariloche geraken was een heel avontuur op zich omdat we de afstand van een 1400km wilden liften. Zo stonden we dus in Mendoza met een bordje "Bariloche". Om even te schetsen, dit is hetzelfde als op de ring in Antwerpen met een bordje staan "Madrid" :). Wonderbaarlijk genoeg hebben we via 2 fransen, die een busje gekocht hadden in peru, een 1000km mee kunnen rijden op de beroemde Ruta 40! Door het slechte wegdek nam deze 1000km wel iets meer dan 2dagen in beslag.

Na een kort bezoekje in San Martin de Los Andes hebben we kunnen afspreken met Bob, een goede vriend uit Belgie. Samen wilden we de laatste 200km liften tot Bariloche via de prachtige Ruta de siete lagos. Deze keer met minder succes want er stonden misschien wel 100 lifters verspreid over deze weg. Wendy geraakte uiteindelijk vrij snel weg terwijl Bob en ik een 6-tal uur op dezelfde plek in de blakke zon hebben staan wachten op een lift. Volledig verbrand en nadat we de moed al lang hadden opgegeven passeerden dan opeens dezelfde fransen en pikten deze ons opnieuw op! Oef!

We zijn nu druk bezig met het regelen van ons paardrijavontuur. Al snel bleek dat huren niet mogelijk is voor 2 a 3 weken. Dit betekent dus dat we 3 paarden met uitrusting zullen moeten kopen en (hopelijk) achteraf kunnen verkopen. Ik denk dat ik er geen tekening bij moet maken dat dit heel wat organisatie, geld en stress teweeg brengt! Je ziet maar, jullie zijn niet de enige met stress want avontuurlijk reizen geeft ook stress :-). Uiteindelijk gaan we morgen naar 2 paarden kijken die te koop staan voor een goede prijs (250euro/paard). Misschien te goed? Hopelijk zijn deze geen afdankertjes, hiervoor rekenen we op Carlos zijn kennis. Carlos is een plaatselijke gaucho die we via via hebben leren kennen. Als dit allemaal goed verloopt, vertrekken we dinsdag en woensdag voor een 2-daagse trektocht te paard met Liv, Bob en Carlos. Zo kan Carlos ons nog wat handige tips geven voordat we er alleen voorstaan. Nadien trekken we te paard met ons twee'tjes verder voor 2 a 3 weken!! Vanaf nu zijn we dus onbereikbaar voor een 3-tal weken...

Het Aconcaguaverhaal...

In Bolivie hadden we een Belgisch koppel tegengekomen die ons vertelde dat ze Aconcagua gingen beklimmen. Ze hadden ons al verlekkerd gemaakt en na veel twijfelen besliste we enkele dagen op voorhand dat we dit ook wilden doen, ondanks de veel te dure permit. (Sorry ouders, maar om jullie niet ongerust te maken, hebben we jullie hier niets over verteld.)

Voor diegenen die de berg niet kennen. Aconcagua is 6962 meter hoog: de hoogste berg van Amerika, de hoogste berg buiten de Himalaya en 1 van de 7 summits.

Bij toeval wisten we dat Kris Peeters met astmapatienten een expeditie had opgericht en rond hetzelfde tijdstip Aconcagua gaan beklimmen. Zou wel leuk zijn om met wat belgen kerstmis en nieuwjaar te vieren dachten we... .

In Mendoza huren we hierop al het nodige materiaal in een buitensportwinkel (tent, donsjassen, warmere slaapzak, donswanten, piolets en dubbel isolerende boots), want een verschil van 60 graden is niet niets!

Na wat liften zijn we uiteindelijk aan het nationaal park aangekomen. Bij aankomst, krijgt ieder een genummerde plastieke vuilzak en kakzak mee. De bedoeling is dat je vanaf base camp (4350 m) enkel je grote boodschap in de zak doet en deze van camp naar camp met je meezeult (tja ... ieder heeft zo zijn eigen favoriete bezigheden tijdens de feestdagen, he). Als je 1 van deze zakken verliest staat er een boete op van 500$. Ik kan je trouwens verzekeren dat het niet gemakkelijk is als je tegelijkertijd je grote en kleine boodschap moet doen ...

Met volle moed vertrekken we en komen we na enkele uurtjes wandelen al op het eerste camp Confluencia (3400 m) aan, nog zo fris als een hoentje. De ´rangers´ kwamen meteen bezorgd aan ons vragen: "Is alles oke?, hoe voel je je?, rust maar even uit en kom straks even langs de medical check". Dit was echt een uitzonderlijk vriendelijk ontvangst. Een beetje verder worden we in het Vlaams aangesproken door een Belgisch expeditielid en voor we het weten staat er een hele groep belgen rond ons. De uitspraak die Joris daar vervolgens ter plaatse uitfloepte tegen Kris P. en de astma´s was: "Amai er zijn hier meer Vlamingen op Aconcagua dan op het Sint-Jansplein." (niemand lachte echter, misschien snapten ze het niet?;-). Na wat gesprekken met verschillende teamleden bleek dat deze groep verre van zielige astmapatienten zijn maar wel echt een hele toffe bende is!

Die avond was het ook kerstavond. De expeditieleden gingen tot onze spijt niet echt feesten, maar we werden uitgenodigd op de party van de rangers en gidsen. Na een schrale kerstmaaltijd, namelijk paella uit een Knorr-pakje (echt niet om te eten) gingen we gekleed met onze donsjas en muts naar de ´dome´ wat verderop. Een echte kerstsfeer heerste er niet, het trok meer op een nieuwjaarsfeestje. Vooral ook omdat ze aftellen om 12u, dan is het kerstmis! We waren de enige toeristen daar en de plaatselijke dokter en vrouwelijke ranger hebben ons ´cumbia´ leren dansen. Ja, het was wel een grappig feestje.

De volgende dag trokken we verder naar base camp (4350 m). Dit was een vrij zware dag, ik had een rugzak van 20kg, Joris van 28kg en hij wandelde al met zijn gehuurde D-schoenen (echt zware plastieke botinnen). Voor mezelf hadden we nog geen D-schoenen gehuurd: "ach ja, met mijn botinnen moet dat ook wel lukken (kwestie van besparen)." Onderweg kwamen we echter een Amerikaan tegen die had getracht de top te halen en we vroegen eraan of mijn schoenen goed genoeg waren om de top te doen. Als antwoord kregen we echter: "You will loose your feet!!!" Oke, nu begon ik me wel wat ongerust te maken ...

In base camp aangekomen, zien we het Belgische koppel van in Bolivie terug. Zij komen ook al met verhalen af van: "2 dagen geleden zijn er twee met een uitgezet hoofd (oedeem) met de helicopter afgevoerd, en aja vannacht is er nog een vrouw gestorven in plaza Argentina (beetje verderop aan de andere kant van Ac)." Oke, nu begin ik me pas echt zorgen te maken! Ik zie me al met een groot hoofd terug naar beneden komen ... Is dat tijdelijk of voor altijd vraag ik me met een bang hartje af...

De bedoeling vanaf nu is eigenlijk ´acclimatiseren´. Dit doen we door een rustdag te nemen en nadien eten en materiaal te brengen naar camp 1 (5050m) en 2 (5550m), waarna we weer op base camp slapen. En als je niet weet wat te doen op een rustdag, dan wandel je nog maar eens op en neer. Telkens langs dezelfde weg. Tja, je moet je ergens mee bezig houden, he. Waar we ons verder nog mee bezig hielden op onze rustdagen is: op zoek gaan naar D-schoenen voor mij, want diej Amerikaan had me de stuipen op het lijf gejaagd met zijn uitspraak. We hebben zowat het hele camp afgezocht naar goedkope huur-boots van een porter,
Op weg naar kamp II (5500m)

maar ze vroegen 70 US dollar (de goedkoopste) voor 5 dagen (wat duurder was dan in Mendoza voor 20 dagen). Wijselijk heb ik toch maar besloten dat mijn tenen meer waard zijn dan 70$. Het grappige is dat door de zoektocht alle locals me al kenden bij naam, zo hoor je ineens als je naar een volgend camp aan het trekken bent.: "hey, Wendy" en dan denk ik wie is dat? (ben nogal slecht in mensen herkennen :-S, Joris weet dan wel meteen over wie het gaat).

Soms was het ook wel gemakkelijk om met zoveel Belgen daar te zijn. Zo had Joris opnieuw last gekregen van zijn rug en bij toeval was een van de astma´s een ostheopaat/kinesist. Dus Joris is op 4350m hoog gekraakt in een klein tentje. Dat kan niet iedereen zeggen, he?
Wat we verder nog deden op een rustdag, is rondhoren naar het weerbericht. Want de twee belangrijkste zaken die een beklimming van Ac succesvol kunnen doen verlopen zijn: goed acclimatiseren en goed weer hebben. Dus gaan we op internet het weerbericht checken (yep, er is internet op base camp). Maar blijkbaar heb je verschillende bronnen van het weerbericht en zeggen ze allen iets totaal anders. Zo zou er op 2 januari (onze geplande summitday) een sneeuwstorm komen en wil je niet op het hoogste camp zitten met je tentje. Begin januari is normaal een van de meest stabiele periodes en veel sneeuw moet je niet verwachten. Dit bleek de komende dagen echter helemaal niet te kloppen. Het huidige seizoen was blijkbaar een van de slechtse in jaren en vele expedities (oa die van Kris Peeters) hebben de top niet kunnen bereiken door de vele sneeuw en het slechte weer.

Toen we het wachten beu waren zijn we vertrokken naar camp 1 (5050m) en de volgende dag naar camp 2 (5550m). Tot hiertoe hadden we nog altijd geen last gehad van hoogteziekte en 2 januari (onze summitday) lag voor ons. Sommigen vertelden ons dat het goed weer ging worden en anderen gaven dan weer slechte weersvoorspellingen. We werden er gewoon gek van en besloten om de dag nadien naar camp 3 (5970m) te gaan en het weer af te wachten. Op camp 2 hebben we ook oudjaar gevierd. Nu ja ... "vieren" hebben we niet echt gedaan, we zijn om 21.30u gaan slapen en om 0u werden we wakker van zachte lichtflitsen wat verderop.
Toen we op camp 3 aankwamen, werden we allebei misselijk, hadden hoofdpijn en geen energie meer over (hoogteziekte). De vieze Knorr-pakjes kreeg ik echt niet meer binnen. Dus we hebben 2011 al misselijk ingezet, en dit was niet door de drank zoals anderen onder jullie misschien...

De volgende ochtend gingen we om 4u opstaan om rond 5u te vertrekken naar de top. ´s Ochtends kreeg ik al evenmin weinig binnen. Ik moest me echt verplichten om te eten en te drinken en deed hier heel langzaam over, maar ik voelde me al wel een beetje beter. Dus we vertrokken achter een groep met een gids (zo wisten we of we wel de juiste kant opgingen, want de route werd elke nacht opnieuw dichtgesneeuwd). Als het nog donker is vertrekken we met onze hoofdlamp op en volledig ingepakt in dons. Het was tussen de -15 en -20 graden en een open hemel met weinig wind. Dus geen storm en een ideale topdag!

Toch besliste ons lichaam er toen anders over. Joris werd alsmaar zwakker op de tocht naar de summit en kon ook niets meer eten of drinken. We waren al een dikke 6 u aan´t wandelen en hadden onze crampons aangedaan voor een traverse. Dit was niet echt het moment om zwak op je benen te staan! We waren al op 6600m en de top lag op nog een 4u klimmen voor ons. Na veel twijfelen, besloot Joris dat het toch beter was om terug te keren. Ik wou hem zeker niet alleen naar beneden laten gaan en we zakten samen af naar camp 3. (diegene die Joris kennen, weten dat dit een zeer moeilijke beslissing was!). Onderweg komen we nog een oudere man tegen die zuurstof toegedient krijgt en naar camp 2 gebracht moet worden te voet, want de helicopter kan maar landen op een max hoogte van 5500m.

Opnieuw aangekomen op camp 3 (5970m), zijn we eerst een uurtje in onze tent gaan bekomen en besloten hierbij dat het beter was om verder af te dalen naar camp 2, zodat onze hoofdpijn, misselijkheid en eetlust weer kon stabiliseren.

In camp 2 (5050m) komen we dan ook vermoeid aan, maar de misselijkheid en hoofdpijn vermindert ook wel. We voelen ons allebei al beter, enkel krijg ik die vieze Knorr-pakjes en mueslibars echt niet meer binnen.

Joris wil nog graag voor een tweede poging gaan binnen enkele dagen, maar ik zie dat eigenlijk niet meer zitten. Ik heb er stillekes aan genoeg van gekregen: ik wil graag terug normaal en lekker eten, warmte hebben, niet 20 keer uit de tent moeten in de sneeuw en de koude om weer te moeten gaan pissen (want je moet per dag 5 tot 7 liter drinken tegen uitdroging, een hel als je anders nog geen 2 l/dag drinkt), een lekker warm douchke nemen en ik heb tandpijn... Ik weet het, dit klinkt zielig :-D, maar ik vond dat het tijd was om aan een nieuw avontuur te beginnen.

Waar je achteraf aan denkt is, is dat ik misschien de top had kunnen halen zonder Joris en Joris misschien zonder mij (2de poging), maar we hebben er allebei voor gekozen om samen te blijven. En het belangrijkste is dat we nog allebei gezond en wel zijn terug gekomen!!

Hieronder een filmpje tijdens onze kerstmaaltijd. De gele tentjes op de achtergrond zijn deze van de Belgische expedtie.

Hieronder vind je zoals gewoonlijk nog wat meer foto´s:

Op weg naar Basecamp Plaza de Mulas










Nog steeds op weg door een woestijnachtig landschap.













Onderweg komen we tientallen "Mulas" (muilezels) tegen die bijna alle spullen van de klimmers naar het Basecamp brengt. Normaal neemt iedereen een mula voor 60kg, wij door besparingen slechts 15kg. De meeste wandelen dit stuk dus met een dagrugzak en wij maar sleuren met onze gigantische rugzak!!

Bij het Basecamp vind je wat verder "Penitentes", een rare vorm van opstaande sneeuw- en ijspieken















Voor een keer geen Knorr pakjes en zijn we samen met andere Belgen Pizza gaan eten op 4350m, mmmm... !












Onze bivakplaats op 5050m (camp I)













Op weg naar de top, deze foto is genomen op ongeveer 6200m.














Hierbij dalen we zo misselijk en slap als iets terug naar camp III op 5950m. De gele tentjes links is Camp III















De astmapatientjes - zo noemen ze zichzelf ook, is het nietwaar Bart en Steven:-) - in net iets andere omstandigheden... Lekker gezellig op een terrasje in Mendoza!